Het is paasvakantie, ik maak vakantiefoto’s.
Hier was ik gisteren. Vandaag ga ik er weer naartoe.
Hoe zalig is het om eens uit je eigen omgeving te komen. Op vakantie, tijdens het lezen van een boek, of tijdens het maken van een filmpje.
-
-
Dat het hier stil is, is eigenlijk een weerspiegeling van veel werk.
Behalve het dagelijkse tekenwerk voor animaties, blijf ik ook bezig met het bedenken van muziek en het verbeteren van mijn opnametechniek. Dat klinkt professioneler dan het is, ik ben een muzikant van niks. Correctie: Ik ben helemaal geen muzikant. Maar ik vind het wel leuk om zelf muziek te bedenken bij mijn beelden.Daarnaast geef ik meer en meer workshops rond getekende animatie. Dat is altijd leuk, maar ook erg spannend. En het is niet alsof het minder spannend wordt naarmate ik meer workshops gegeven heb. Integendeel! Door er les in te geven, voel ik waar ik nog moet groeien. En wat ik nog beter moet uitleggen of overbrengen.
Ik geef fysieke workshops maar ontwikkel ook een cursus voor het afstandsonderwijs. En binnenkort hoop ik aan een videocursus te beginnen.Volgende week geef ik twee workshops rond stop-motion in De Maekerij: https://www.demaekerij.be/
-
Het voelt vreemd om uit deze wereld te stappen waarin ik wekenlang rondliep.
Een kromme wereld, met kleuren die vloeken als een ketellapper.
Ik hou van krom, en ik hou van ketellappers. Maar nu is het filmpje af, nu laat ik het los. -
Met het maken van achtergronden voor mijn filmpjes ben ik altijd wel even bezig. En dat is heerlijk! Het laat me toe om rond te lopen in een kleurrijke wereld, met scheve muren en vreemde details.
-
Hierbij wil ik graag een blogje besteden aan een van mijn grootste inspiratiebronnen: Lotte Reiniger. Hoewel haar werk al zo’n honderd jaar geleden ontstond, doet het voor mij nog altijd fris en hedendaags aan. En als je dan bedenkt dat al die mooie bewegingen, die zo synchroon lopen met de muziek, niet met behulp van computers gemonteerd werden, dan wordt het moeilijk te vatten.
Lotte Reiniger was is de jaren 20 echt de pionier van de silhouette animatie. Het waren de oude Chinese silhouetten die haar in haar als kind al inspireerden tot het maken van eigen zwarte uitgeknipte figuren. Zij hield ervan om hiermee schimmenspel te spelen voor haar familie. En van hieruit raakte ze dan weer gefascineerd door het grote theater. Zij werd dan ook eerst actrice, maar al gauw hertaalde ze de klassieke stukken die ze speelde, naar haar vertrouwde schimmenspel. Dit was op zich al origineel!
Het oeuvre van Lotte Reiniger is indrukwekkend, bestaande uit tientallen animatiefilms in een, in die tijd, volledig vernieuwende stijl.
-
Het belang van geluid in een film of animatiefilm is niet te onderschatten.
Gisteren toonde mijn zoon me het filmpje Steamboat Willie. Ik kende het wel, maar was vergeten hoe grappig het is. Deze Walt Disney animatie uit 1928 wordt gezien als de eerst Mickey Mouse animatie. Eigenlijk klopt dat niet helemaal, er waren al eerdere animaties met deze beroemde muis geweest, maar Steamboat Willie is wel de eerste met gesynchroniseerd geluid.In mijn kleine animaties voel ik ook heel goed aan hoe belangrijk geluid is, maar ik ben er nog erg zoekende in. Liefst zou ik bij elk filmpje gewoon een stuk op piano bedenken, maar soms voegen andere geluiden meer toe.
Ik bekijk het maar als een interessante zoektocht waarin ik ongetwijfeld nog veel zal ontdekken.
-
In mijn vorige bericht schreef ik al over de ultrakorte animaties waar ik momenteel aan werk. Nu, dat is natuurlijk geen “werken”, het is een wereld kiezen waar ik dan in kan verdwijnen. Gisteren maakte ik een animatie over een paardenmolen. Ik ben dol op paardenmolens! En op geel en rood.
Eerder maakte ik animaties over een woonwagen, over een bad, over een schommelstoel en over een speelgoedpiano. Allemaal onderwerpen die een vlammetje in mij doen branden. Verder op mijn lijstje staan nog: koorddansers, een beer op een bal, een man die door een ring van vuur springt,…
Gewoon wat gedroom eigenlijk, het me toe-eigenen van iets dat me doet huppelen.
-
Ik gaf me de doelstelling om per week een tweetal ultrakorte animaties, telkens voorzien van een gedichtje, te posten op mijn sociale media.
Het is wel trendy, dit soort uitdagingen, maar het helpt ook wel om geïnspireerd te blijven. Deze week maakte ik alvast drie animaties, die kan je bekijken op mijn Instagram. -
Er is een tijd geweest waarin ik ontzettend veel in schetsboeken werkte. Alles wat ik bedacht, tekenend of schrijvend, kreeg een plaats in een schetsboek. Wat leidde tot een bonte verzameling van felgekleurde bladzijden.
Eigenlijk waren die schetsboeken toen een grote bron van inspiratie, ik putte er gedichten, verhalen, illustraties, filmpjes en muziek uit.
Daarna kwam er een tijd van meer rusteloosheid, waarin ik wel bleef tekenen, schrijven, filmpjes maken en muziek spelen, maar eerder doelgericht. Gemiste kansen eigenlijk, maar soms vind je simpelweg de rust niet.
Ik zou willen dat het terugkwam, de tijd van de schetsboeken, en het komt ook wel terug. Maar nu nog niet, denk ik.
Ondertussen blader ik er wel nog vaak in.
Ik ben niet iemand die veel bijhoudt, mijn tekeningen geef of gooi ik met gemak weg. En van alles dat in de weg staat doe ik afstand. Maar die boeken hield ik voorlopig. Gelukkig maar. -
Het fijnste aan het maken van animaties (of boeken, of schilderijen, of…) is dat je zelf een wereld, met eigen wetmatigheden, kan bedenken.
Bijzonder aangenaam is het om in zo’n wereld te kruipen en te voelen hoe alles klopt, ook al kan het niet kloppen.
Nu wil ik graag een scheve wereld bedenken. Ik zit er met een voetje in en als ik rond kijk zie ik al delen. Bewoners zie ik nog niet, maar misschien kom ik die morgen wel tegen.
Eerste blik in mijn scheve wereld: